لباس و پوشاک در حراجی تو

پوشاک

لباس  مواردی است که روی بدن پوشیده می شود. لباس به طور معمول از پارچه یا منسوجات ساخته می شود اما با گذشت زمان شامل لباس های ساخته شده از پوست حیوانات یا سایر ورقه های نازک مواد کنار هم است. پوشیدن لباس بیشتر به انسان محدود می شود و از ویژگی های همه جوامع بشری است. میزان و نوع لباس پوشیده شده به جنسیت ، نوع بدن ، ملاحظات اجتماعی و جغرافیایی بستگی دارد.

لباس اهداف زیادی را به دنبال دارد: می تواند به عنوان محافظ در برابر عناصر ، سطوح ناهموار ، گیاهان ایجاد کننده بثورات پوستی ، گزش ات ، تیغه ها ، خارها و خارها با ایجاد مانعی بین پوست و محیط باشد. لباس ها می توانند در برابر سرما یا گرما عایق شوند و می توانند مانعی بهداشتی ایجاد کنند و مواد عفونی و سمی را از بدن دور نگه دارند. لباس همچنین از اشعه ماوراlet بنفش محافظت می کند.

پوشیدن لباس نیز یک هنجار اجتماعی است و محرومیت از لباس در مقابل دیگران ممکن است شرم آور باشد. در بیشتر مناطق جهان ، نپوشیدن لباس در ملا عام به منظور دیده شدن دستگاه تناسلی ، سینه یا باسن ، قرار گرفتن در معرض ناشایست تلقی می شود.

تاریخچه

استفاده اولیه

دانشمندان هنوز در حال بحث هستند که مردم لباس پوشیدن را شروع کردند. تخمین های کارشناسان مختلف از 40،000 تا 3 میلیون سال پیش بوده است. برخی از مطالعات اخیر مربوط به تکامل شپش بدن ، حاکی از پیشرفت جدیدتر است که برخی از آنها نشان دهنده پیشرفت در حدود 170،000 سال پیش و برخی دیگر نشان می دهد که کمتر از 40،000 است. هیچ برآورد واحدی به طور گسترده پذیرفته نیست.

رالف کیتلر ، مانفرد کیزر و مارک استونکینگ ، انسان شناسان در انستیتوی انسان شناسی تکاملی ماکس پلانک ، تجزیه و تحلیل ژنتیکی شپش های بدن انسان را انجام دادند که نشان می دهد لباس از 17000 سال پیش ایجاد شده است. شپش بدن شاخصی برای پوشیدن لباس است ، زیرا بیشتر انسان ها موی بدن کمی دارند و بنابراین شپش برای زنده ماندن به لباس انسان احتیاج دارد. تحقیقات آنها نشان می دهد که ممکن است اختراع لباس همزمان با مهاجرت به سمت شمال هومو ساپینس مدرن به دور از آب و هوای گرم آفریقا باشد ، تصور می شود که از 50،000 تا 100،000 سال پیش آغاز شده باشد. با این حال ، گروه دوم محققان با استفاده از روش های مشابه ژنتیکی تخمین می زنند که منشا لباس حدود 540،000 سال پیش باشد.

به گفته باستان شناسان و مردم شناسان ، اولین لباس احتمالاً از خز ، چرم ، برگ یا چمن تشکیل شده است که به دور بدن ریخته ، بسته بندی یا بسته می شده است. دانش این لباس ها استنباطی باقی می ماند ، زیرا مواد لباس در مقایسه با مصنوعات سنگی ، استخوانی ، پوسته ای و فی به سرعت خراب می شوند. باستان شناسان سوزن های خیاطی خیلی زود استخوان و عاج را از حدود 30،000 سال قبل از میلاد مسیح شناسایی کرده اند که در سال 1988 در نزدیکی Kostenki ، روسیه پیدا شده است. الیاف کتان رنگی که می توانست در لباس استفاده شود در غاری ماقبل تاریخ در جمهوری جورجیا پیدا شده است که قدمت آن به 34000 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد.

تولید لباس

برخی از فرهنگ های انسانی ، مانند مردمان مختلف دایره قطب شمال ، به طور سنتی لباس خود را کاملا از پوست و پوست آماده و تزئین شده می سازند. فرهنگهای دیگر چرم و پوست را با پارچه تکمیل یا جایگزین می کنند: از الیاف مختلف حیوانی و گیاهی از جمله پشم ، پارچه ، پنبه ، ابریشم ، کنف و رامی بافته ، بافتنی یا دوخته می شود.

اگرچه مصرف کنندگان مدرن ممکن است تولید لباس را امری مسلم بدست آورند ، ساخت پارچه با دست یک فرآیند خسته کننده و کارگر است که شامل الیاف سازی ، ریسندگی و بافندگی است. صنعت نساجی برای اولین بار در زمان انقلاب صنعتی مکانیزه شد - با دستگاه های بافندگی نیرو گرفته.

فرهنگ های مختلف شیوه های مختلف ایجاد لباس از پارچه را به وجود آورده است. یک روش به سادگی شامل پارچه زدن است. بسیاری از مردم لباسهایی متشکل از مستطیل هایی از پارچه را که متناسب با آنها بسته بندی شده بود می پوشیدند و می پوشند - مثلاً دهوتی برای مردان و ساری برای ن در شبه قاره هند ، کلت اسکاتلندی و سارافون جاوه. لباس ها ممکن است به راحتی بسته شوند (دهوتی و ساری). یا سنجاق یا کمربند لباس ها را در جای خود (کیلت و سارافون) نگه می دارد. پارچه بریده نشده باقی مانده و افراد در اندازه های مختلف می توانند لباس را بپوشند.

رویکرد دیگر شامل اندازه گیری ، برش و دوخت پارچه با دست یا با چرخ خیاطی است. لباس را می توان از الگوی خیاطی برش داد و توسط خیاط برای اندازه گیری پوشنده تنظیم کرد. از یک مانکن یا فرم لباس خیاطی قابل تنظیم برای ایجاد لباس متناسب استفاده می شود. اگر پارچه گران است ، خیاط سعی می کند از هر قسمت مستطیل پارچه ای در ساخت لباس استفاده کند. شاید برش قطعات مثلثی از یک گوشه پارچه ، و افزودن آنها در جای دیگر به عنوان آبچکان. الگوهای سنتی اروپایی برای پیراهن های مردانه و مواد شیمیایی ن از این روش استفاده می کنند. همچنین می توان از این بقایا برای تهیه کلاه های تکه ای ، جلیقه و دامن استفاده مجدد کرد.

مد مدرن اروپا با پارچه بسیار محافظه کارانه ای رفتار می کند ، به طور معمول برش به گونه ای است که بقایای مختلف پارچه ای به شکل عجیب و غریب باقی می ماند. عملیات خیاطی صنعتی این موارد را به عنوان زباله به فروش می رساند. فاضلاب خانگی ممکن است آنها را به لحاف تبدیل کند.

در طول هزاران سال که بشر در حال ساخت لباس بوده است ، آنها سبک های شگفت انگیزی را ایجاد کرده اند که بسیاری از آنها از لباس های باقی مانده ، عکس ها ، نقاشی ها ، موزاییک ها و غیره و همچنین توصیفات نوشته شده بازسازی شده اند. تاریخچه لباس می تواند به طراحان مد فعلی و همچنین متصدیان لباس برای نمایش ها ، فیلم ها ، تلویزیون و بازخوانی های تاریخی الهام بخش باشد.

او بارزترین عملکرد لباس محافظت از پوشنده در برابر عناصر است. در هوای گرم ، لباس از آفتاب سوختگی یا آسیب باد محافظت می کند. در سرما ، عایق حرارتی را ارائه می دهد. پناهگاه می تواند نیاز عملکردی به لباس را کاهش دهد. به عنوان مثال ، کت ها ، کلاه ها ، دستکش ها و سایر لایه های بیرونی به طور معمول هنگام ورود به یک مکان گرم از بین می روند. به همین ترتیب ، لباس جنبه های فصلی و منطقه ای دارد به طوری که مواد نازک و لایه های کمتری از لباس معمولاً در مناطق گرمتر و فصول سال نسبت به مناطق سردتر پوشیده می شود.

لباس از مواد بسیار متنوعی ساخته شده است ، از چرم و خز گرفته تا پارچه های بافته گرفته تا پارچه های طبیعی و مصنوعی مجلل و عجیب. همه پوشش بدن به عنوان لباس در نظر گرفته نمی شود. موادی که به جای پوشیده شده (مانند کیف پول) ، پوشیده شده روی یک قسمت از بدن و به راحتی جدا می شوند (روسری) ، کاملاً برای تزئین (جواهرات) پوشیده می شوند ، یا آنهایی که عملکردی غیر از محافظت (عینک) دارند ، معمولاً در نظر گرفته می شوند لوازم جانبی به جای لباس.

لباس در برابر بسیاری از مواردی که ممکن است بدن انسان را بدون آسیب دیدگی آسیب برساند یا تحریک کند ، از جمله باران ، برف ، باد و سایر آب و هوا و همچنین در برابر آفتاب محافظت می کند. لباس هایی که بیش از حد شفاف ، نازک ، کوچک یا تنگ هستند ، محافظت کمتری دارند. لباس مناسب همچنین می تواند در هنگام فعالیت هایی مانند کار یا ورزش خطر را کاهش دهد. برخی از لباس ها از خطرات خاص مانند ات ، مواد شیمیایی مضر ، آب و هوا ، سلاح ها و تماس با مواد ساینده محافظت می کنند.

بشر راه حل های لباس برای خطرات زیست محیطی یا سایر خطرات را ابداع کرده است: مانند لباس فضایی ، لباس تهویه مطبوع ، زره پوش ، لباس غواصی ، لباس شنا ، وسایل نگهدارنده زنبور عسل ، چرم موتور سیکلت ، لباس با دید بالا و سایر قطعات لباس محافظ. تمایز بین لباس و تجهیزات محافظتی همیشه مشخص نیست ، زیرا لباس هایی که مد روز طراحی می شوند اغلب دارای ارزش محافظتی هستند و لباس هایی که برای کارکرد طراحی می شوند اغلب مد را در طراحی خود در نظر می گیرند. انتخاب لباس پیامدهای اجتماعی نیز دارد. آنها قسمت هایی از بدن را پوشش می دهند که هنجارهای اجتماعی برای پوشاندن آنها لازم است ، به عنوان نوعی زینت عمل می کنند و اهداف اجتماعی دیگری را دنبال می کنند. کسی که به دلیل فقر یا استطاعت مالی ، یا صرفاً عدم تمایل ، از امکانات لازم برای تهیه لباس مناسب برخوردار نیست ، گاهی گفته می شود بدقلق ، ژنده پوش یا مستهجن است.

لباس مجموعه ای از کارکردهای اجتماعی و فرهنگی مانند تمایز فردی ، شغلی و جنسیتی و موقعیت اجتماعی را انجام می دهد.در بسیاری از جوامع ، هنجارهای مربوط به لباس استانداردهای حیا ، دین ، جنسیت و موقعیت اجتماعی را منعکس می کنند. لباس ممکن است به عنوان زینت و بیانگر سلیقه یا سبک شخصی نیز عمل کند.

تحقیقات

هنگامی که امپریالیست ها با محیط های جدیدی مانند هند و مناطق گرمسیری برخورد می کردند ، از قرن نوزدهم کتاب های جدی در مورد لباس و عملکردهای آن ظاهر می شود. برخی تحقیقات علمی در مورد عملکردهای متعدد لباس در نیمه اول قرن 20 ، با انتشاراتی مانند روانشناسی لباس در JC Flügel در سال 1930 ، و فیزیولوژی اساسی تنظیم گرما در نیوبورگ و علم لباس در سال 1949. تا سال 1968 ، رشته فیزیولوژی محیط پیشرفت و پیشرفت چشمگیری داشت ، اما علم لباس در رابطه با فیزیولوژی محیط کمی تغییر کرده بود. از آن زمان تحقیقات قابل توجهی انجام شده است ، و دانش بنیان به طور قابل توجهی رشد کرده است ، اما مفاهیم اصلی بدون تغییر باقی مانده اند ، و در واقع کتاب نیوبورگ هنوز توسط نویسندگان معاصر ذکر شده است ، از جمله کسانی که سعی در ایجاد مدل های تنظیم حرارت برای توسعه لباس دارند.

لباس چیزهای زیادی درباره تاریخ بشر نشان می دهد. به گفته پروفسور کیکی اسمیت از کالج اسمیت ، لباسهایی که در مجموعه ها حفظ می شوند منابعی برای مطالعه مشابه کتابها و نقاشی ها هستند. دانشمندان در سراسر جهان موضوعات گسترده ای را مورد مطالعه قرار داده اند ، از جمله تاریخچه لباس های خاص ، سبک لباس در گروه های مختلف فرهنگی و تجارت لباس و مد. متصدی نساجی لیندا باومگارتن می نویسد که "لباس تصویری قابل توجه از زندگی روزمره ، اعتقادات ، انتظارات و امیدهای کسانی را که در گذشته زندگی می کردند فراهم می کند.

لباس تعدادی از چالش ها را پیش روی مورخان قرار می دهد. لباس ساخته شده از پارچه یا پوست در معرض پوسیدگی است و فرسایش یکپارچگی بدنی می تواند به عنوان از دست دادن اطلاعات فرهنگی تلقی شود. مجموعه های لباس اغلب بر روی لباس های مهمی تمرکز می کنند که منحصر به فرد یا در غیر این صورت قابل توجه هستند و فرصت های دانشمندان برای مطالعه لباس روزمره را محدود می کند.

برخی از لباسهای مذهبی را می توان مورد خاصی از لباسهای شغلی دانست. گاهی فقط هنگام اجرای مراسم مذهبی پوشیده می شود. با این حال ، ممکن است هر روز به عنوان نشانه ای از موقعیت خاص مذهبی نیز استفاده شود.

به عنوان مثال ، جین ها و مردان مسلمان هنگام انجام مراسم مذهبی پارچه های بدون دوخت می پوشند. پارچه دوخته نشده نشانگر وفاداری یکپارچه و کامل به وظیفه موجود است ، بدون هیچگونه تخلفی.

تمیز بودن لباس های مذهبی در برخی از ادیان مانند آیین هندو ، سیک ، بودیسم ، اسلام و جینیسم از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا نشانگر خلوص است.

لباس در زمینه های مختلفی در کتاب مقدس ظاهر می شود. برجسته ترین بخشها عبارتند از: داستان آدم و حوا که از برگ انجیر ، خرقه یوسف ، یهودا و تامار ، مردخای و استر برای خود پوششی درست کردند. بعلاوه ، کشیشهایی که در معبد اورشلیم خدمت می کردند ، لباسهای بسیار خاصی داشتند که فقدان آنها شخص را در معرض مرگ قرار می داد.

قرآن درباره زن و شوهر ، در مورد لباس می فرماید: ". آنها برای شما لباس / پوششی هستند (لیبا) و شما برای آنها"

آیین یهود همچنین نیاز به پوشیدن لباس فوقانی فرد به عنوان نشانه عزاداری دارد.

اعضای ت مسیحی در هنگام مراسم مذهبی لباسهای مذهبی به تن می کنند و ممکن است در سایر مواقع نیز لباس های غیر مذهبی خاصی بپوشند.